Brazilië (deel 3) én Colombia (deel 1)

Ola lieve lezers,

Hierbij blog nummer 3, dit keer vanuit Colombia, ja ja!

Op vrijdag 5 oktober zijn Jon en ik naar de Argentijnse kant van de Iguazu watervallen gegaan. We stonden vroeg op om een hele dag hier voor uit te kunnen trekken. Het was gelukkig erg gemakkelijk om de grens over te steken: het was enkel een stempel halen en de bus weer instappen. Eenmaal aangekomen, besloten Jon en ik meteen mee te gaan op een bootexcursie. Dit betekende eerst een stuk rijden op een truck om vervolgens de watervallen vanuit de waterkant te zien en “letterlijk” te voelen. Oeh, zo koud, maar zo kicken, hi! Vervolgens werden we met de truck naar het park teruggebracht. Hier hebben we de rest van de dag met onze mond open lopend doorgebracht. Wat een paradijs! Wat een gigantische watervallen... Geen woorden voor! Eenmaal terug in Brazilië, hebben we deze super dag afgesloten bij een typisch Braziliaans BBQ restaurant (die ene waarover ik in mijn vorige blog sprak waar ze vlees voor je neus afsnijden). Njam!

De dag erna zijn Jon en ik naar de Braziliaanse kant van de watervallen gegaan. Hoewel de grootte van het park velen malen kleiner was, werden we zeker niet teleurgesteld. Deze kant gaf ons de mogelijkheid om dichterbij en op ooghoogte langs de watervallen te lopen. Wat betekende opnieuw nat zijn, yeaaaah, ha! Na zo’n 2 tot 3 uur rondwandelen, hadden we het wel gezien en zijn we weer terug naar het hostel gegaan. Helaas kwamen we er bij terugkomst achter dat er geen vrije busplaatsen meer over waren voor om naar de vervolgplek te kunnen gaan. Hierdoor zijn we een dag langer in Foz do Iguazu verbleven. Niet erg, want het was een chill hostel om wat onderzoek te verrichten, te chillen in de (bioscoop) kamer en te zwemmen in het zwembad. Dit hebben we dan ook diezelfde en die dag erna gedaan voordat we de nachtbus instapten...

Op maandag 8 oktober rond 5.30 uur arriveerden we in Campo Grande. Na een uur wachten, werden we opgepikt door een man waarbij we de tour voor de aankomende dagen geboekt hadden. Hij bracht ons naar de bank, supermarkt en uiteindelijk naar de opstapplek om de vervolg bus te kunnen pakken. Helaas vertrok deze niet eerder dan rond half 11. We hebben dan ook wat gelezen om de tijd te doden. Vervolgens nog eens vier uur in een klein busje door gebracht om echt het moerasgebied in te gaan. Tot slot was het nog een klein half uurtje op een truck waar we meteen al onze eerste waterotter en ook een typisch Braziliaanse mega rat (Capybara) hadden gespot. Yeah! Tip: zoek eens de Capybara online op, dan lijkt het net of je in de spiegel kijkt, niet? Lol.
Eenmaal aangekomen bij de accommodatie, hebben we onze spullen gedumpt in onze kamer, piranha gevist (ja, dat hoor je goed) en vervolgens gesmuld van een goed diner om daarna onze bed in te kruipen.
De volgende drie dagen hebben we verschillende activiteiten gedaan met nog 6 anderen: 2 Duitse meiden en 4 Israëlische jongens. Dit waren: een boottocht die aan het einde van de middag startte, zodat we eerst dieren konden spotten om later de gigantische, mooie sterrenhemel te kunnen bekijken. Er hing geen wolk aan de lucht, dus het was adembenemend mooi! Verder hebben we kano gevaren, zijn we lopend op zoek gegaan naar beesten (loopsafari), hebben we paardgereden in de onweer (fantastisch!!!!), ook hebben we een paar keer gezwommen in de rivier waar kaaimannen (kleine krokodillen) zaten. No worries, ik heb al mijn tenen nog, ha. En natuurlijk niet te vergeten, kregen we elke dag 3 heerlijke maaltijden voorgeschoteld! In deze dagen was er een hele kleine kans om een jaguar te spotten, dit is helaas niet gelukt... Maar niet getreurd, we hebben heel veel verschillende vogels, twee verschillende prachtige papegaaien (in rood en blauw), apen en kaaimannen gezien! Het waren 4 pracht dagen, het was een en al genieten!
Op de vierde dag zijn we eind van de middag weer terug gekeerd naar de stad, wat betekende weer zo’n 5 uur onderweg zijn. Eenmaal afgezet bij een hostel, zijn we vrijwel meteen naar bed gegaan. De volgende dag zouden we namelijk vroeg uitvliegen naar de hoofdstad van Colombia!

Vrijdag 12 oktober stonden drie verschillende vliegtuigen met twee overstappen op de planning. Helaas zat deze dag totaal niet mee en wel om het volgende: De eerste vliegtuig was enorm vertraagd waardoor het erop leek dat we alle aansluitingen die dag zouden missen. Gelukkig werd dit later toch opgelost door de eerste twee vluchten te vliegen met een andere luchtvaartmaatschappij. Bij de tweede en laatste overstap moesten we onze backpacks ophalen en inchecken bij onze originele luchtvaartmaatschappij. Bij de balie werden we gevraagd om een vlucht uit het land Colombia, iets wat we niet hadden. Gelukkig had ik er een oplossing voor en kon ik het haar 10 minuten later laten zien. Helaas was ze nog niet klaar met ons bevragen, omdat ze vroeg om onze gele koorts vaccinatie(boekje). Deze had ik, maar Jon niet... Door dit was er geen enkele mogelijkheid om toegelaten te worden op de vlucht. Mijn voeten zakte even door de grond... Geweigerd worden op een vlucht, had ik nog nooit meegemaakt en ik kan je zeggen, dat is geen pretje! We hebben er nog alles aangedaan om ze over te halen, maar hun Engels was beperkt en het waren eenmaal de regels... Blijkbaar waren we niet de enigen die gestrand waren, we kwamen namelijk nog twee Engelsen tegen. Ja Engelsen, is dat toevallig of typisch? Zeg jij het? Lol. Officieel was de vluchtmaatschappij verplicht om ons terug te laten vliegen naar de eerste opstapplek die dag. Dit wilden we niet, vanwege dat we dan verder van Colombia af zouden zijn. Gelukkig werden we niet verplicht en werd ons een overnachting aangeboden. Echter moesten we dit wel zelf regelen en betalen om dit daarna bij hun in te dienen. Ja ja, geloof jij het? Na nog een tijdje doorgebracht te hebben op het vliegveld, zijn we uiteindelijk naar een hostel vertrokken. Hier hebben we de hostel in Bogota gecanceld, nog verder opgehelderd waardoor Jon dit niet van tevoren kon weten en zijn we naar bed gegaan. Het bleek moeilijk en niet echt duidelijk te vinden te zijn. Ook verwachtten we eigenlijk dat we geïnformeerd zouden worden door of de vliegmaatschappij of de overheid. Niet dus.

Op zaterdag wilden we meteen na ontbijt de gele koorts vaccinatie halen. Dit zou gratis bij een ziekenhuis iets verderop kunnen. We hadden dan ook een Uber besteld om ons hierheen te brengen. Bij aankomst kwamen we erachter dat het ziekenhuis in het weekend gesloten is, ha. Ik lach nu wel, maar ik kon toen wel janken... Dit ongeacht op de website stond aangegeven dat het open zou zijn, en ook het hotelpersoneel dit zei. No way dus... We moesten na het weekend terugkomen, wat betekende nog eens twee dagen langer in Brazilie... Dit weekend hebben we vooral rondgelopen en rustig aan gedaan bij het strand of hostel. Ik was deze dagen totaal niet te spreken. Ik was boos op Jon, ook al voelde dat tegelijkertijd ook weer slecht, omdat het niet heel duidelijk te vinden was. En wie weet, als ik het niet had laten inenten voor mijn trip naar Peru, dan had ik de vaccinatie wellicht ook niet? Hoe dan ook, was het zoals het is.

Op maandag zijn we in de ochtend naar het ziekenhuis teruggekeerd. Gelukkig was dit meer succesvol! Binnen twee uren waren we weer terug bij het hostel om later die dag de boot naar een eiland in de buurt te pakken. In deze omgeving waar we waren gestrand, genaamd Salvador, waren we al geweest. Dit is gelukkig niet de meest verschrikkelijke plek om te verblijven, maar ook niet de leukste. Echter waren we nog niet naar dit eiland geweest, en moesten we wat dagen overbruggen om de volgende, betaalde vlucht te kunnen pakken. Dit zou die vrijdag zijn, 4 dagen later dus. Na een korte, ruige boottocht van 2 uren waren we op plek van bestemming aangekomen. Hier zijn we na het hostel gelopen waar we een Engels koppel tegenkwamen waar we de rest van de avond wat gebabbeld mee hebben.

De dagen op het eiland waren vooral stranddagen. Al zijn we ook eenmalig naar een uitzichtpunt gelopen en hebben we nog voor het laatst een heerlijk, typische Braziliaanse maaltijd gegeten om donderdagochtend weer terug te keren naar Salvador. Hier zijn we meteen met een taxi naar het vliegveld gegaan, omdat het ziekenhuis ons een tijdelijk vaccinatieboekje gaf. Op het luchthaven zou Jon een officieel boekje krijgen. Dit was nog even spannend, omdat we wilden dat hij een eerdere datum zou overschrijven, zodat we de volgende dag konden vertrekken. Officieel zou je namelijk 10 dagen moeten wachten voordat de vaccinatie zou aanslaan. Uh, ben je gek? Ik wilde Brazilie uit, ha. Gelukkig was het ons gelukt en hebben we met het officiële vaccinatieboekje in onze hand, gelijk een ticket naar Colombia geboekt. Vervolgens hebben we een Uber naar een dichtstbijzijnde hostel gepakt en hebben we hier nog iets meer dan 24 uur verbleven. O wat was ik blij, eindelijk geen onzekerheid meer of we konden gaan, ja of nee! Dit brak me wel de dagen ervoor. Achteraf kan ik wel denken, wat stelde je toch aan... maar ja, ha.

Op vrijdag 12 oktober, de dag van het vliegen naar Colombia, heb ik met Jon een sollicitatiebrief in mekaar geknutseld. Het was zover: ik zou starten met solliciteren voor werk in Nieuw Zeeland. Voordat we dan ook richting het vliegveld vertrokken, was de eerste sollicitatie er dan ook uit! Yeah, en nu nog de rest... Wat een rotwerk, lol, ha.
Vervolgens zijn we na het vliegveld gegaan, waar de taxi lang op zich liet wachten en dus Jon en ik begonnen te stressen... Sommige taxichauffeurs doen dit expres: ze accepteren een rit en rijden dan heel sloom je kant op, met de hoop dat de passagiers de rit annuleren zodat zij een kleine bijdrage voor niks krijgen. Ik weet niet precies hoe dit werkt met Uber, maar het is super raar dat dit kan... Hoe dan ook, was het ons uiteindelijk gelukt om op het luchthaven te komen om te horen dat de incheckbalie gesloten was voor de vlucht. Meen je... Wat een kut maatschappij, zeg! De tweede keer dat ze ons niet wilde laten instappen! Wie sluit dan ook de incheckbalie meer dan een uur van te voren? Toen dit ons dan ook vertelt werd, zakte ik heel diep weg... Jon probeerde nog verhaal te halen bij het personeel rondom de incheckbalie. Ik ben naar de informatiebalie iets verderop gelopen. Hier stond iemand, die een soortgelijk probleem had en niet meer mocht boarden. Deze vrouw nam gelukkig actie, en vroeg of we ruimbagage hadden. Sorry not sorry, maar ik zei uit een reflex nee. Nee, met de hoop om nog mee te mogen gaan. Gelukkig, pff ja echt, man... zo blij, kregen we onze boarding papieren om rennend naar onze vliegtuig te gaan. Dit met onze backpacks, lol. Ik heb alleen een enkeling aan flessen weg moeten geven, wat niet door de check goedgekeurd werd om vervolgens het vliegtuig in te mogen. Gelukkig was het bij lange na niet vol, waardoor onze backpacks makkelijk in de bagagebakken pasten. Daar zaten we dan, helemaal vermoeid van al de adrenaline met zoveel verschillende gevoelens tegelijkertijd. De vlucht heeft zo’n 6 uur geduurd, waardoor we een film en nog wat serie afleveringen gekeken hebben. Bij aankomst hebben we in de grootste rij ever moeten wachten om het land in te mogen. Vervolgens hebben we een taxi naar het hostel gepakt om meteen ons bed in te kruipen.

Zaterdag 20 oktober werden we wakker in Bogota, de hoofdstad van Colombia, wat stukken kouder was dan in Brazilië (lees: zo’n 23 graden?). Ja, ik weet wat zijn we zielig, ha! Deze stad ligt wat hoger, waardoor het kouder en wisselend weer voorbij ziet komen.
Na een ontbijt zijn we rond gaan lopen door het centrum, en hebben we verder niet veel denderends gedaan omdat Jon zich niet zo lekker voelde. Waarschijnlijk de bijwerkingen van de vaccinatie?! Dit geldt hetzelfde voor de dagen erop. Het plan was om in Bogota een beter plan te maken voor de rondreis in Colombia. Helaas werkten de WiFi in het hostel niet, waardoor we na twee dagen na een Airbnb appartement in de buurt zijn vertrokken. Dit hadden we achteraf eerder moeten doen. Hier zijn we nog twee dagen verbleven zodat Jon zich weer sterk genoeg voelde.

Dinsdag 23 oktober zijn we richting de Tatacoa woestijn in het zuiden van Colombia vertrokken. Dit was een rit van 6 uur in de eerste bus, vervolgens nog zo’n maximaal 2 uren in 2 andere vervoersmiddelen. Dit was appeltje eitje voor ons, ha. In de woestijn zijn we in totaal twee dagen verbleven, waar we sliepen in een hostel met een zwembad wat erg nodig was, want hier was het bloed maar dan ook bloed heet! De ochtenden hebben we dan ook gebruikt om door de twee verschillende woestijngebieden te lopen om vervolgens het zwembad in te duiken. De eerste dag stond het rode gedeelte op het programma, de volgende dag de grijze.
Ik vond het een prachtig, uniek gebied! Niet echt een woestijn te noemen, meer rotsachtig. Erg cool! Helaas was het bewolkt en was er een volle maan waardoor we niet in staat waren om de normaal, goed te spotten sterrenhemel te zien. Ach, dat komt bijvoorbeeld wel weer in Nieuw Zeeland, lol. De middagen hebben we, zoals ik zei, relaxed in het zwembad waar we een van de dagen met een Nederlands koppel, gesproken hebben. In het Engels natuurlijk, want ja door Jon, moest dit, ha.

Einde van donderdagmiddag de 25e, maakten we onze weg weer vrij naar de opstapplek voor een nachtbus. Deze nachtbus was de ergste ever! Man, het was zó koud! Ook maakte de bus zo’n verschrikkelijk veel bochten... Zonder gein, dit ging van bocht in naar bocht uit. Dit was dan ook een slapeloze nacht...
Hoe dan ook, hebben we het natuurlijk overleefd en waren we in de volgende, vroege ochtend in Cali aangekomen.

Hier hebben we de eerste drie nachten in een hostel verbleven, waar ‘s avonds een gratis salsa les werd georganiseerd. Verder waren er veel andere backpackers, waar we dan ook regelmatig mee in aanraking kwamen. Doordat Cali DE salsa stad is van Colombia en verder niet veel bijzonders bevat en onze privé salsa en Spaanse groepslessen na het weekend zouden starten, hebben we het weekend genomen om onder andere nog meer te solliciteren, te bellen naar het thuisfront en Spaans te leren. Nee, we hebben ons niet verveeld. Alles behalve, er blijft genoeg te doen te zijn! Het is eerder dat we tijd tekort komen, dan overhouden! Sorry dan ook voor de vaak trage reacties op whatsapp berichtjes!!!

Vanaf maandag 29 oktober tot morgen, zijn we bezig met de salsa en spaanse lessen die om de hoek van onze nieuwe verblijfplaats zijn. Deze hostel wordt gerund door de liefste man op aarde, echt balen dat ons Spaans zo minimaal is... Ik zou zo graag een normaal gesprek met hem willen voeren, hopelijk komt dat moment oooooit nog... Hoe dan ook, is het super leuk! Ik geniet meer dan ik had verwacht van het salsa dansen, hierom hoop ik dan ook dit met Jon ergens anders te kunnen voorzetten! Wat betreft de Spaanse lessen, die zijn moeilijk, maar interessant!
Verder vind ik het fijn om even op één plek te zijn, naast dat we het naar onze zin hebben met de bovenstaande activiteiten. Ook hangt er een leuke sfeer in het hostel! Er is hier bijvoorbeeld een geniale Belg, waar we elke dag wel een praatje/grapje mee maken, lol.

Aankomend weekend gaan we door naar de volgende bestemming, waar ik erg naar uit kijk. Ik weet het zeker, Colombia gaat ons zeker nog vaak verrassen met al die wisselende landschappen hier! Ik zou binnenkort wel weer een foto op Facebook posten. Sorry, voor meer foto’s moet ik echt een laptop hebben en natuurlijk tijd om uit te zoeken...

O ja, voordat ik afsluit met deze blog, heb ik nog wat leuks te melden(!!!): afgelopen zondagavond rond 10 uur ‘s avonds kreeg ik het goede nieuws dat mijn social work registratie voor in Nieuw Zeeland goedgekeurd is!!! Dit heeft mij heel veel zweet, bloed en tranen in de afgelopen zes(?) maanden gekost... Je wilt niet weten... Deze registratie is nodig om als Social Worker in Nieuw Zeeland te mogen werken, gezien het een beschermd beroep is. Net als in Nederland dus. Deze organisatie wilde niet alleen mijn diploma, een verklaring
om gedrag (VOG) hebben, maar ook reflectieverslagen, een Engelse test waarop ik hoog moest scoren etc. Hierom dus ook zoveel werk... Maar ik heb het geflikt! Woehoeeee! Mede dankzij jullie allemaal, en zeker niet te vergeten Jon die mij veel geholpen heeft! Thanks allemaal!!!!
Wat betreft het solliciteren in Nieuw Zeeland focussen we ons op dit moment op Nelson, Christchurch en Tauranga. Drie plekken waar we ons wel zien wonen. Uiteindelijk moeten we een keuze gaan maken, wat onder andere af gaat hangen van waar we een baan kunnen vinden. Dit wordt dus nog vervolgd!

Tot de volgende!

P.s. Sorry, voor de eventuele fouten weer... Zowel de Spaanse als Engelse virus heeft mij te pakken met de grammaticale fouten hier in de tekst, ha.