Brazilië: deel 2!

Hee hallo, daar ben ik weer!

Het is inmiddels weer zo’n 4 weken later, wat gaat de tijd toch snel... Alweer bijna 6 weken in Brazilië.

In de afgelopen weken is er weer veel gebeurd, dus ga ervoor zitten, ha.

Op zaterdag 8 en zondag 9 september hebben we ons vermaakt in Salvador. Na een korte nacht stond een uitgebreid ontbijtbuffet op ons te wachten. Vrijwel meteen kwamen we de Australische backpacker tegen die we eerder in Brazilië hadden ontmoet. Hij had dezelfde plannen in Salvador, hetzelfde geldt voor de dagen erna. Hierdoor besloten we veelal samen op te trekken en samen de nodige informatie te gaan vergaren.
Salvador staat bekend om zijn Afrikaanse invloed in muziek en dans. Hier kwamen we dan ook gelijk mee in aanraking wanneer we een rondje door het centrum liepen. We werden vrijwel meteen tegengehouden en onder gekliederd met verf. Daarna vroeg hij ons om minstens 20 euro, ha. Niet dus... Gelukkig liet hij ons vrij uit toen we aangaven geen kleingeld te hebben. En bedankt hè, voor de gratis bodypaint, lol. Verderop in de straat werd er muziek gemaakt door een groep Afrikaanse mannen. Heerlijk geluid! Ik ging meteen met mijn gedachte terug in de tijd van toen ik in Afrika was!
Het historische centrum was erg mooi: overal mooie, gekleurde gebouwen en in zijstraatjes graffiti. Deze twee dagen hebben we dan ook veel rondgelopen. In de avonden was er een straatfeestje, ook was er elke avond één uur lang gratis Capirihinas cocktails in onze hostel. Ook zijn we de eerste avond naar een typisch Afrikaans, Braziliaanse dansvoorstelling gegaan wat zo’n drie uur duurde. Bijzonder was het!

Helaas hebben we de verdere omgeving van Salvador niet verkend, doordat we een deal hadden gesloten met betrekking tot een trekking door de Diamanta Nationaal Park. Hierdoor hebben we op maandag 10 september vroeg de bus gepakt richting Lencois, de opstapplek voor de trekking. Hier kwamen we zo’n 6-7 uren later aan. Bij aankomst werd alles rondom de drie daagse trekking in het Portugees-Spaans uitgelegd. Gelukkig kon de Australische wat wij niet konden begrijpen, aan ons uitleggen. De rest van de dag hebben we wat rondgelopen, spullen ingepakt en opgeborgen en zijn we vroeg ons bed ingestapt.

Dinsdag 11 september ging vóór 7 uur de wekker, hebben we een ontbijt gegeten en hebben we onze groep en twee gidsen leren kennen. Een groep bestaande uit 1 Duitse, 1 Braziliaanse, 2 Fransen, 1 Australische en Jon en ik. Eerst werden we zo’n 2 tot 2,5 vervoerd in een 4x4 om vanaf daar per voet verder te gaan.
Deze dag en de twee dagen erna (t/m 13 september) waren we omringd bij bergen, watervallen en veel groen. Een bestemming waar ik helemaal in mijn element ben! Ondanks mijn frustratie omtrent mijn gehoor, heb ik genoten van elke seconde. Ook wanneer ik een steile berg beklom in de bloedhete zon en de gids mij een beetje behandelde als een klein kind. Mijn evenwicht/balans was niet optimaal dit door mijn dichte oren. Ik deed het dus rustig aan. Door zijn gebrekkige Engels en misschien wat ongeduld, kwam het minder aardig over als het denk ik bedoeld was? Hoe dan ook, was de gids een aardige vent, iemand die zich verantwoordelijk voelde.
De maaltijden die de gidsen verzorgden, waren ongelooflijk goed. Het was telkens weer smullen!
Wat mij is opgevallen is dat bijna ieder persoon in Brazilië wiet rookt, vaak zelfs meerdere keren op een dag. Dit geldt ook voor de gidsen. En dan ben ik Nederlands en rook ik geen wiet, snap jij het? Ha.
De groep was gezellig, al hadden we het meeste contact met de Australische die continue aan het praten was, ha. Niet gek, want hij reisde al voor 3 jaren zonder gewerkt te hebben.
De drie dagen bestonden veelal uit klimmen, dalen en uitzichten bekijken. Soms was er een kans om te zwemmen en natuurlijk dronken we de water uit de rivieren/ watervallen.
Bij aankomst bij de accommodatie werden Jon en ik geleid naar een privékamer, terwijl de anderen naar een gezamenlijke kamer werden gebracht. Dit wisten we niet, dus dat was super fijn! ‘s Avonds koelde het snel af, waardoor een kampvuur dan ook werd aangestoken. Na het avondeten gingen we zo goed als gelijk naar bed. Moe van alle overweldigende prikkels en het wandelen.
Op de laatste dag waren we rond 8-9 uur weer terug bij het hostel in Lencois, waar we wat gegeten hebben, onze spullen ingepakt hebben en de nachtbus naar Itacare gepakt hebben.
Vale do Pati trekking in Diamanta Nationaal Park, je was geweldig!

Wat was dit een hel van een reis naar Itacaré, hé... In het midden van de nacht hebben we van bus moeten wisselen. Vervolgens stopte de tweede bus om de 5 minuten, wat maakte dat de tweede bus er zo’n 7 uur over deed in plaats van 3,5 uur als je zelf reed.
Eenmaal aangekomen, was mijn eerste impressie niet positief. Al is dat niet de eerste keer bij aankomst. Dit komt doordat de busstation altijd in de meest arme stuk van de plaats is geplaatst. Het gevoel wordt helaas ook nog is versterkt doordat je moe bent.
Bij het hostel aangekomen, hebben we de spullen gedumpt en heb ik wat vragen kunnen stellen aan verschillende mensen. In Itacaré bleek deze en de volgende dag een motor, rockfestival te zijn. Woehoe? Ja inderdaad, ik was niet zo zeker of ik hier blij mee moest zijn, ha. Hoe dan ook, zijn we een kijkje gaan nemen en werd gelukkig het slechte gevoel gesust. Itacaré is juist een schattig strandplaatsje, waar een vriendelijke sfeer hangt. We hebben in het centrum wat gegeten en verder niet veel gedaan, omdat we erg moe waren.

Zaterdag 15 september was niet mijn beste dag. Mijn gehoor had zich niet verbetert in de afgelopen dagen, wat erg frustreerde. Ook verloor Jon zijn geduld met alles minstens 1x herhalen. Soms had ik ook last van mijn evenwicht en voelde ik mij duizelig. Hierdoor besloten we later op de dag na een dokter te gaan. Eerst hebben we de stranden in de buurt van het hostel bezocht. Hier hebben we op het strand gelegen, gezwommen en de surfers zien stunten. Vervolgens langs een ziekenhuis geweest om te vragen of ze mij konden helpen. Het zag er niet zo geweldig uit, ook konden ze geen Engels waardoor we hebben opgegeven. Ik moest nog maar even geduld hebben tot Rio de Janeiro en daar een dokter bezoeken. Mijn oordruppels ging het niet oplossen. Deze avond hebben we afgesloten met het kijken naar een grote bokswedstrijd. Ja, Jon houd ervan en gek genoeg begin ik het ook leuk te vinden, ha.

De dagen erna, 16 september tot en met 19 september hebben we geslapen in een andere hostel, gezien we niet zo enthousiast waren over de huidige slaapplek. De eigenaresse was aardig, maar een total mess. Ook konden we bij de nieuwe plek goedkoper slapen. Ondanks dat we onze slaapkamer met vier andere personen moesten delen, was het een goede beslissing. We hebben meteen wat vragen afgevuurd op het personeel die erg aardig waren. Daarna zijn we het andere deel van Itacaré gaan verkennen, wat ons nog meer verraste! Vervolgens zijn we doorgelopen naar het laatste strand van de vijf en hebben we hier de middag gespendeerd.
Helaas was mijn stemming ook deze dag niet al te best. Het was niet alleen mijn gehoor, maar alles werd even teveel. Ik maakte me om van alles zorgen, inclusief belangrijke zaken die niet geregeld waren. Dit alles werd nog moeilijker gemaakt door de slechte WiFi verbindingen en het hebben van één mobiel om die dingen te regelen.
Achteraf een goede les, want na deze dagen in Itacaré kan ik alles steeds meer loslaten. Sorry, Jon...
Ondanks mijn slechte humeur, heb ik wel kunnen genieten van een dikke hamburger met friet. En daarna als toetje een Acai (= bevroren Acai vruchten ijs met allerlei toppings). Njam!

Mijn humeur was gelukkig verbeterd in de laatste twee volle dagen. We hebben deze dagen surfboarden gehuurd en zijn met de bus naar een surfstrandje gegaan. Helaas bakte ik er weer niks van, beetje jammer Linda... Conclusie is dan ook, dat ik surflessen neem zodra ik een langere tijd op eenzelfde plek verblijf. Dit is waarschijnlijk Nieuw Zeeland dus. Al was het toch leuk, ook vooral om Jon zien te genieten! In de avond hebben we onze eigen Braziliaanse Tapioca wraps en cocktails gemaakt, tafeltennis gespeeld en met een Braziliaan gekletst. De dag erna zijn we met twee Brazilianen naar een ander surfstrandje gegaan. Dit was ongeveer een uur lopen. Een van de twee kon goed Engels, de ander wat minder. Helaas waren de golven niet surfwaardig, maar hebben we ons toch vermaakt op het strand met nog wat andere mensen van het hostel, alhoewel spraken die Braziliaans. Bij terugkomst zijn we met z’n vieren uiteten gegaan en hebben we een typische Braziliaanse soepachtig vismaaltijd genuttigd (sorry, kan het niet beter uitleggen) met natuurlijk wat goede biertjes! Daarna hebben we de vliegtickets voor de volgende dag geboekt en wat gebiljart.

Woensdag 19 september hebben we onszelf ‘s ochtends in het zweet gewerkt door wat krachtoefeningen op het strand te doen. Daarna gedoucht en richting het vliegveld gegaan om om 19.00 uur in Rio de Janeiro te landen. Ja, de wereldstad waar ik erg naar uitkeek! En nee, niet alleen om mijn oren uit te spuiten, ha. De reis ging weer soepel, behalve dat er op het vliegveld bij het afgeven van de ruimbagage werd gezegd dat we geen ruimbagage hadden ingekocht, wat wel het geval was. Hoe dan ook, zouden we dit de volgende dag proberen op te lossen met de organisatie waarbij we de tickets geboekt hadden. Bij aankomst hebben we onze gratis welkom’s cocktail genuttigd, gedoucht en goedkoop Braziliaans gegeten en zijn we ons bed ingestapt. En wat voor’n bed!!! Jullie kennen wel een stapelbed met 2 bedden op elkaar, toch? Nou, dit bed had er 3. What the fuck... o pardon, ha.

Donderdag was een saaie, regeldag. We zijn bijna de hele dag bezig geweest met mijn oren. Mijn reis- en zorgverzekering waren beiden niet duidelijk in waar ik het best heen kon gaan en/of de kosten vergoed zouden worden. Bij aankomst bij een privékliniek werd ons dan ook gezegd dat de verzekering hun moesten bellen om te verzekeren dat zij de kosten zouden vergoeden. Door gebrek aan belminuten en internet, moesten we terug naar het hostel lopen. Uiteindelijk na iets meer duidelijkheid, keerde we terug. Het boeide me allemaal niet meer. Ik wilde af van dat dove, vervelende en soms pijnlijke gevoel. En ja hoor, wat een zooi kwam er uit mijn vooral linkeroor... Ik zal je de details besparen, maar het was niet gek dat ik doof was. Bah, zo smerig! Wat betreft mijn rechteroor, was dat iets minder, maar alsnog de moeite waard om het uit te spuiten. Toch kon ik daarna nog niet zeggen of het verbeterd was. Het voelde vreemd. De dokter gaf aan dat dit kwam door het overgebleven water in mijn oor. Dit zou ik eruit kunnen krijgen door alternatieve oordruppels die hij zou voorschrijven. Dit hebben we dan ook bij de apotheek gehaald om vervolgens naar een kapper voor Jon te gaan. Ondanks dat ik €160 euro lichter was, verbeterde mijn gehoor langzaam. Om dit te vieren, besloten we ons te verwennen met een all you can eat vlees (Churrascaria) restaurant. Dit hield in dat er obers langskomen met een spies of een grillkar, die jou vragen of je een stuk vlees wilt. Zij snijden dit dan voor je neus eraf. Man.... dit was zo lekker!!!! Ook was er een buffet, al hebben we daar zo min mogelijk van gegeten om ruimte te bewaren voor al dat sappige vlees. Jon als vleesmonster was gelukkiger dan ooit, zo fijn om te zien!

De volgende dag in Rio de Janeiro hebben we uitgeslapen en zijn we langs een meer richting een ticketshop gelopen om voetbaltickets te scoren. Daarna zijn we naar de Botanische tuinen gegaan. Het was een bewolkte dag, dus prima om zoiets te bezoeken.

Zaterdag 22 september bestond uit het bezichtigen van de stranden. Wauw... mooier dan verwacht! Super mooi blauw water en een mooi uitzicht! Daarnaast was het de perfecte gelegenheid om neptieten te spotten. Of eerder, echte borsten wat moeilijker was. Haha, tja blijkbaar goed betaalbaar hier. Op de terugweg hebben we wat Havaianas slippers gekocht, want ja die komen hier vandaan en zijn dus maar ongeveer 7 euro per paar. Whoops, inmiddels dan ook een hele collectie binnengesleept... ha.
Vervolgens zijn we met een Uber naar de uitgaansbuurt van Rio vertrokken. Hier verbleven we in een partyhostel en dat was goed te merken. Welke nationaliteit kwamen we dan ook het meeste tegen? Ja, Engelsen inderdaad, ha. Na wat zelfgemaakte cocktails, zijn we met drie anderen de stad ingedoken. We eindigden in een club met een hoge entreeprijs om vervolgens onbeperkt cocktails te kunnen drinken. Dit was me toch een avond... Er werd goede muziek gedraaid, ook werd mij een typisch Braziliaanse (billenschuddende) move geleerd die ik de hele avond moest opvoeren, ha. Op de terugweg moest Jon me wel naar het hostel slepen, oeps, ha.

Zondag stond ik dan ook op met een kater. Auw! Gelukkig stond er tot een uur of 3 weinig op het programma. We hebben een kleurrijke trap bezocht en verder veel gedronken alvorens naar een voetbalwedstrijd te gaan. Man, dit was me een gave belevenis! Wat een sfeer! Niet gek, want voetbal in Brazilie is groot en met groot bedoel ik heel groot! Gelukkig won het thuisspelende team, Flamengo ook, yeah!
Bij terugkomst zijn we weer terug gegaan naar onze oude hostel. Het beviel ons daar wel namelijk.

Op maandag zijn we met een tram naar de top van de Christ the Remeder gegaan. Helaas zagen we behalve het beeld zelf, niet veel van de omgeving door de bewolktheid. Al werd dat gelukkig naarmate de tijd wat beter. Hierdoor hebben we dan ook een tijd gewacht, wat het wachten waard was. Een mooi uitzicht over Rio! Vervolgens teruggekeerd naar onze hostel, waar we even gechillt hebben om vervolgens door te gaan naar de Sugarloaf. Ondanks dat we het wel beklimt hebben voor 40 minuten, zagen we op de top dat het niet de moeite waard was. Hierdoor zijn we weer gedaald en besloten we om een andere keer terug te keren.

De volgende dag, op dinsdag zijn we op eigen houtje een berg gaan beklimmen. Dit was hard werken, maar een hele leuke klim! Onderweg kwamen we wat aapjes tegen, waar ik wat camerashots van gemaakt heb. Echter vond een aap het op een gegeven moment niet meer leuk, wat betekende dat we moesten rennen, ha. Op een gegeven punt, moest er serieus geklommen worden wat er gevaarlijk uitzag. We wisten dit en hoopten dan ook, dat we mensen met een touw zouden tegenkomen. Het zag er in eerste instantie niet naar uit, echter na enige tijd kwam er een groep met een gids aan. Gelukkig mochten we gebruikmaken van het touw, waardoor we de top hebben bereikt. Helaas was er weinig te zien, maar de gids van die groep had er vertrouwen in dat de wolken zouden verdwijnen. Wachten dus maar. En hij had gelijk, langzamerhand werd het wolkendoek weggehaald en kwam een nog fantastischer uitzicht tevoorschijn! Uiteindelijk zijn we met z’n allen weer naar beneden gegaan en hebben we een heerlijke luxe burger met ananas gegeten.

Woensdag 26 september begin van de middag zijn we richting een eiland genaamd Ilha Grande gegaan. Hier zijn we tot en met zondag 30 september gebleven.
Na van hostel weer geswitcht te hebben, zijn we de eerste dag door de jungle richting een waterval gelopen. Bij terugkomst hebben we weer wat krachtoefeningen gedaan alvorens uiteten te gaan. Dit keer kregen we de beste vis diner ever, en bestelden we een volle fles wijn. Njam!!! Dit keer als reden, de verzekering vergoedde bijna het totale bedrag aan het doktersbezoek, jippie! Ha.

De twee dagen erna zijn we naar ons lievelingsstrand tot nu toe gegaan. Lopes Mendes wel genaamd. Het water was zo gigantisch helder, zelfs door de hoge golven kon je alles zien. Helaas had Jon op beide dagen geen succes om te surfen...

Van 1 tot 4 oktober zijn we in Paraty verbleven. Een schattig, Portugees dorpje met overal witte gebouwen en gekleurde ramen. Hier hebben we de eerste dag een boottocht gemaakt die ons langs verschillende mooie plekken vervoerden. Dit was een en al genieten!
De dag erna was er minder weer goed voorspelt, waardoor we alleen naar een uitzichtpunt zijn gegaan die dag en verder uitgeslapen hebben en dingen uitgezocht hebben. Dit was onze tweede dag met wat minder weer, tenminste als ik het me goed herinner?

Donderdag 4 oktober was een reisdag. Dit hield in eerst een busreis van circa 5 uren en daarna een vliegreis van 2 uren om uiteindelijk aan te zijn gekomen bij de Iguaçu watervallen.

Het ziet er naar uit dat we nog circa 1 a misschien 2 weken in Brazilie verblijven. Dit hangt nog even af van de ticketprijzen en nog wat uitzoekwerk. Wordt vervolgd!

Sorry, dat ik het niet kort kan houden... Misschien soms een beetje saai door de langdradigheid? Excuses moi. Ook sorry, voor de spelfouten en wat dan ook. Eerlijk gezegd hier geen zin in om moeite in te stoppen, ik heb betere dingen te doen, hi.

Hoe is het daar? Al aan het genieten van de pepernoten en alle andere lekkers wat inmiddels weer in de winkel ligt, ha?

Tot de volgende allemaal! Ciao!