In love with Vietnam
Door: Linda van den Berg
Blijf op de hoogte en volg Linda
23 Februari 2017 | Vietnam, Hoi An
Hee fans,
De nacht van dinsdag 14 op woensdag 15 februari toen ik met de bus naar Vietnam ging, was me weer wat... We reden eerst een aantal uren naar de hoofdstad van Cambodja om daar te horen te krijgen dat we vier á vijf uren moesten wachten. Ze boden ons wel een soort office aan, waar wat stoelen stonden en later een kleed op de vloer werd gelegd. Ik heb wat kussens onder mezelf neergelegd en heb op de grond wat dingen uitgezocht, omdat slapen niet lukte. Gek hè? :-p Na 4 à 5 uur; konden we weer verder met de bus. Dit duurde weer tot ongeveer 12:30 uur, met tussendoor een stop bij de grens om uit te stappen met backpack en al, die door de scan heen moest. Gelukkig had het personeel van de bus voor iedereen een stempel geregeld, waardoor we redelijk snel weer terug de bus in konden. Helaas werden we nog 5 kilometer van het hostel gedropt, waardoor ik bij een WiFi punt een Uber heb geregeld voor Deborah (Braziliaanse/Belg) en mij. Eenmaal bij het hostel aangekomen, hebben we de spullen gedropt en zijn we op zoek gegaan naar een plek om geld te wisselen. Hierna een broodje, chocolade en drinken gekocht en ondertussen hiermee naar het War Remnants museum gelopen. Dit museum gaat over de rol van de Amerikanen in de Vietnamoorlog. Erg interessant, alleen doordat we laat waren, hadden we enkel twee kleine uren. Vervolgens zijn we naar de bekende markt gegaan, hier wat rondgelopen om daarna avond te eten op de foodmarket. Tot slot onze weg vervolgd naar bed, want moe waren we zeker na zo'n nacht haha.
Donderdag 16 februari zijn we weer op tijd opgestaan om voor ongeveer een half uur naar de bus te lopen. Uiteindelijk zijn we bij een lokale busmaatschappij uitgekomen, waarmee we naar Ben Tré zijn vertrokken: een niet- toeristische plek om de Mekong Delta te kunnen ervaren. Na 1,5 uur waren we afgezet, waar we op zoek zijn gegaan naar een bootje. Ik gaf bijna op, toen er opeens iemand Deborah aansprak. Met hem konden we een deal sluiten, waar we beiden tevreden mee waren. Na zijn telefoontje, stonden de bestuurder en zijn bootje enkele minuten later voor ons klaar. Hij ging zelf ook mee als tourguide, wie ons velen dingen heeft verteld en onze vragen heeft beantwoord over de omgeving. We zijn eerst langs een kokosnootplantage geweest, waar de kokosnoten open werden gebroken, het kokosvlees eruit werd gehaald en waar later pure producten mee werden gemaakt. Ik heb hier kokossnoepjes met pindastukjes gekocht. Njam! Vervolgens zijn we een smaller steegje ingegaan om uiteindelijk uit te stappen voor een wandeling door een lokale dorp. Onderweg werd er van alles aangereikt, zoals fruit van de boom! Uiteindelijk kwamen we uit bij een kano waar we opgingen en een kokosnoot kregen om hieruit te drinken :-o. Ondertussen maakten we een prachtige tocht in een steegje van de Mekong Rivier! Hierna zijn we met onze eerste weer naar het land bracht na circa 3,5 uren. Pfoe, je had hier bij moeten zijn, want dit is moeilijk in woorden uit te brengen, maar wat was het een geniale dag! Een van de beste uitstapjes! Op elke hoek werden we verrast met iets wat we niet verwacht hadden. Ook hebben we nul toeristen gezien!
Eenmaal op het land, hebben we een plekje gezocht om te overnachten. Na dit gevonden te hebben, een rondje gelopen om uit te komen bij de bioscoop. Ja wtf, echt! We hoefden elkaar alleen maar aan te kijken om een kaartje te kopen voor de film 'Fifty Shades Darker', haha. Omdat het nog even duurde dat hij begon, zijn we nog wat rond gaan lopen en gaan avondeten. Hierna deze leuke film bekeken en met een meer dan super dag achter ons rug, gaan slapen!
Vrijdagochtend hebben we na een zoektocht naar een ontbijt, de bus terug genomen naar Ho Chi Minh City om gelijk bij aankomst de lokale bus te pakken naar de Cu Chi Tunnels. Hier zijn we na totaal ongeveer 4 uur aangekomen. Het was even zoeken naar de ingang van de Cu Chi Tunnels, maar toen we er eenmaal waren, werd er van ons verwacht eerst een video te kijken om vervolgens een tour te krijgen die ons het een en ander vertelde en ons door de tunnels leidden. Deze werden in de Vietnamoorlog gegraven en gebruikt door verschillende militaire champagnes. Een deel is vergroot voor de bezoekers, wat je niet kon voorstellen, want ik kon mezelf zo moeilijk hierdoor heen bewegen en het was me toch een potje warm... Een sport op zich, wanneer het niet eens in de buurt kwam van het echte leven in die tunnels... Al met al, zeker indrukwekkend om dit met eigen ogen te kunnen zien en ervaren!
Na ongeveer een uurtje, zijn we weer met de lokale bussen naar Ho Chi Minh City gegaan om onze backpacks op te halen bij het hostel. Deze hebben we gebracht naar de opstapplek van de bus en zijn een hapje gaan eten. Hierna stond ons een busrit van circa 5 uur te wachten om om 01:00 uur in de nacht aan te komen bij de volgende bestemming, genaamd Mui Ne. Hier moesten we nog een stukje lopen om ons bed in te kunnen stappen.
Zaterdag 18 februari heb ik na het opstaan, eerst gelijk een extra nachtje bij hetzelfde hostel geregeld. Dit kreeg ik voor me kaar. Ik moest alleen door een bijna een volboeking, switchen van kamer. No problemo. Alleen betalen kon ik nog niet, omdat ik problemen had met pinnen. Ik ben toen gelijk nogmaals veel banken uit gaan testen, maar helaas zonder resultaat. Totdat ik mijn creditcard gebruikte. Tada! Hierna al mijn schulden afbetaald, de bus voor de volgende bestemming en een tour geregeld om vervolgens ontbijt te eten en de rest van de middag bij het zwembad van het hostel te zonnen. Heerlijk! Vervolgens zijn we rond 16:00 uur samen naar het strand gelopen om een kijkje te nemen. Dit viel wat tegen, waardoor we onze spullen hebben teruggelegd en een half uurtje zijn gaan hardlopen. Dit afgesloten met een douche, een diner en als toetje een ijsje (Caramel zeezout, it was!).
Zondag ging de wekker om 3:30 uur. Haha ja, het houd niet op met weinig slapen :-o Dit keer stond een toer met de zonsopgang op de planning wat plaats vond op de witte duinen. Helaas vond dit plaats na een stevige wandeling om op te duin te komen, met een bombardement aan Chinezen maar die heb ik lekker genegeerd. Een aantal wolken hielden helaas een hele mooie zonsopgang tegen. Maar het kon zeker slechter! Na wat foto's, hebben we onze weg vervolgd naar de rode zandduinen, een vissersdorpje en een fairy stream waterfall. Allemaal mooi om te zien, ongeacht de massa aan mensen (vanwege weekend denk ik?). Hierna als een speer bij terugkomst een ontbijt gegeten met een ander Nederlands meisje, wat o.a. bestond uit sinds een lange tijd een broodje met granen :-)! Daarna hebben we de tassen ingepakt en gewacht op de bus die om 12:00 uur vertrok. Dit busje werd als een gek volgepropt, letterlijk elk leeg stukje was bezet... Deze rit van 5 uur was niet echt prettig, want de airco werd nauwelijks aangezet en de weg was om te huilen, wat betekende dat we vaak om hoog schoten door elk gat in de weg. We waren dan ook blij toen we arriveerden en zijn gelijk naar het hostel gaan lopen. Hier hebben we gedoucht en kregen we een avondmaal met alle hostelgangers (in dit geval totaal circa 12 mensen) aangeboden. Erg leuke mensen waarmee we wat kaart spelletjes hebben gedaan om vervolgens met iedereen naar een bizarre, doolhof bar te gaan waar we na te verdwalen, verder zijn gegaan met spellen spelen, haha.
Maandag 20 februari stond na een heerlijke nacht in een te comfortabele bed, een ontbijtje beneden te wachten. Deborah en ik zijn daarna een scooter gaan huren om naar een berg te gaan van 2167 meter hoog! Hier stond een pittige hike te wachten van uiteindelijk 1,5 uur... Eenmaal dat ik op de top stond, trok het aardig snel dicht en voelde ik druppels opkomen :-( Ik ben als een gek naar beneden gaan lopen richting Deborah, want die had de top nog niet bereikt. Onderweg hoorde ik van mensen, dat zij moesten doorgeven, dat ze al was omgedraaid. Door de gladheid, moest ik langzamer dan ik wilde naar beneden lopen... En het begon inmiddels harder en harder te regenen... Tuurlijk, had ik als een slimme kip de regenjas in de scooter laten liggen. Daar liep ik dan met camera(tas), mobiel en mijn geld in een heuptasje als een Quasimodo naar beneden om hopelijk de schade te beperken. Op een gegeven moment was de hele weg bedekt met zoveel water, dat ik besloten heb om te rennen. Na een lange tijd (geen idee hoelang meer, want mijn lichaam stond op overlevingsstand), kon ik schuilen bij een huisje waar Deborah al tien minuten stond. Ik heb als een gek alles bekeken en te drogen gelegd. Het zag eruit dat er geen schade was, maar dit wilde ik nog niet uitsluiten. Onder het huisje stonden ook twee lokale mensen die een vuurtje hebben gemaakt om wat op te warmen. Helaas werkte dit voor een korte duur, waardoor ik het echt koud kreeg. Alles was namelijk zeiknat! Ik heb gevraagd of ik mocht bellen met de mobiels van de lokale mensen, maar helaas deed het nummer het niet van het hostel. Even later kwam een lokale meneer met een scooter die ons super lief naar beneden heeft gebracht. Hierna zijn we met onze scooter teruggereden naar het hostel, waar we meteen handdoeken en thee kregen aangeboden. Super lief! Vervolgens een warme douche genomen en in bed gekropen! Hier enkel alleen nog uitgekomen om weer avond te eten met z'n allen en de scooter terug te brengen. Heerlijk een avondje in bed!
Dinsdagochtend heb ik na een maand samen reizen, afscheid genomen van Deborah. De tijd gaat zo snel, dat we het niet eens door hadden, dat we al zolang samen waren! Wetende dat we elkaar vast nog wel onderweg zouden tegenkomen en anders in het vliegtuig naar Bangkok, hebben we elkaar veel plezier gewenst! Zij besloot namelijk om die ochtend al te vertrekken naar de volgende bestemming. Ik bleef nog een dag en nachtje. Ik ben na het ontbijt opgehaald om een canyoning tour te doen. Dit hield in: abseilen naast of in een waterval, ziplinen, van rotsen afspringen et cetera. Soms wat eng, maar het gaf een zekere adrenaline kick van hier tot Tokyo, hihi. Ook was het gaaf dat ons groepje uit enkel drie mensen bestonden: een Canadese koppel en ik. Na drie uurtjes ongeveer, sloten we de toer af met een lokale lunch en ben ik bij het hostel afgezet. Hier heb ik een douche genomen en ben ik aan de wandel gegaan. Spontaan koos ik ervoor om nogmaals een scooter te huren, want het weer zag er goed uit. Dit geregeld, benzine getankt en 15 kilometer verder, voelde ik druppels... Are you kidding me? Het trok ook ineens in een paar seconde helemaal grijs... En ja hoor, ineens ging het stortregenen. Ik ben meteen omgedraaid en teruggereden. Gelukkig had ik dit keer wel een regenjas, al hielp het niet voor 100%, want er zat een klein gaatje in. Ik heb de scooter teruggebracht, ben naar het hostel gaan lopen en heb in mijn bed gelegen tot het avondeten. Tijdens het avondeten heb ik drie leuke meiden ontmoet, 2 Engelsen en 1 van Canada. Met hen heb ik gekaart om vervolgens naar de bar te gaan en hier onze avond doorgebracht!
Woensdagochtend werd ik na het ontbijt opgehaald door een easyrider. Dit is een lokaal persoon die mensen achterop hun motor neemt en die onderweg vaak stopt om dingen te laten zien/ te vertellen. Van 8:30 tot circa 17:00 uur heb ik mij ontzettend vermaakt! Mijn easyrider nam mij o.a. mee naar een museum, een pagoda, aardbeienplantage en rijstvelden etc. De route van Dalat naar Nha Trang was daarnaast ook enorm mooi! Onbeschrijfelijk groen en velen bergen! Echt prachtig! Samen hebben we lunch gegeten, over elkaars levens gepraat en gelachen. Het was het geld meer dan waard! Rond 17:00 uur heeft hij mij afgezet bij de busstation waar ik een uur later de nachtbus naar Hoi An nam. Na vijf minuten was de Canadese ook aangekomen waar ik de wachttijd mee heb doorgebracht. In de bus heb ik mijn blog gemaakt en daarna geprobeerd om te slapen. Nou, ik zou je zeggen: ik heb inmiddels ergere nachten gehad, haha. Rond half 6 kwamen we aan en zit ik nu te wachten op mijn ontbijt om daarna Hoi An te gaan verkennen. Ik ben weer excited! :-)
De nacht van dinsdag 14 op woensdag 15 februari toen ik met de bus naar Vietnam ging, was me weer wat... We reden eerst een aantal uren naar de hoofdstad van Cambodja om daar te horen te krijgen dat we vier á vijf uren moesten wachten. Ze boden ons wel een soort office aan, waar wat stoelen stonden en later een kleed op de vloer werd gelegd. Ik heb wat kussens onder mezelf neergelegd en heb op de grond wat dingen uitgezocht, omdat slapen niet lukte. Gek hè? :-p Na 4 à 5 uur; konden we weer verder met de bus. Dit duurde weer tot ongeveer 12:30 uur, met tussendoor een stop bij de grens om uit te stappen met backpack en al, die door de scan heen moest. Gelukkig had het personeel van de bus voor iedereen een stempel geregeld, waardoor we redelijk snel weer terug de bus in konden. Helaas werden we nog 5 kilometer van het hostel gedropt, waardoor ik bij een WiFi punt een Uber heb geregeld voor Deborah (Braziliaanse/Belg) en mij. Eenmaal bij het hostel aangekomen, hebben we de spullen gedropt en zijn we op zoek gegaan naar een plek om geld te wisselen. Hierna een broodje, chocolade en drinken gekocht en ondertussen hiermee naar het War Remnants museum gelopen. Dit museum gaat over de rol van de Amerikanen in de Vietnamoorlog. Erg interessant, alleen doordat we laat waren, hadden we enkel twee kleine uren. Vervolgens zijn we naar de bekende markt gegaan, hier wat rondgelopen om daarna avond te eten op de foodmarket. Tot slot onze weg vervolgd naar bed, want moe waren we zeker na zo'n nacht haha.
Donderdag 16 februari zijn we weer op tijd opgestaan om voor ongeveer een half uur naar de bus te lopen. Uiteindelijk zijn we bij een lokale busmaatschappij uitgekomen, waarmee we naar Ben Tré zijn vertrokken: een niet- toeristische plek om de Mekong Delta te kunnen ervaren. Na 1,5 uur waren we afgezet, waar we op zoek zijn gegaan naar een bootje. Ik gaf bijna op, toen er opeens iemand Deborah aansprak. Met hem konden we een deal sluiten, waar we beiden tevreden mee waren. Na zijn telefoontje, stonden de bestuurder en zijn bootje enkele minuten later voor ons klaar. Hij ging zelf ook mee als tourguide, wie ons velen dingen heeft verteld en onze vragen heeft beantwoord over de omgeving. We zijn eerst langs een kokosnootplantage geweest, waar de kokosnoten open werden gebroken, het kokosvlees eruit werd gehaald en waar later pure producten mee werden gemaakt. Ik heb hier kokossnoepjes met pindastukjes gekocht. Njam! Vervolgens zijn we een smaller steegje ingegaan om uiteindelijk uit te stappen voor een wandeling door een lokale dorp. Onderweg werd er van alles aangereikt, zoals fruit van de boom! Uiteindelijk kwamen we uit bij een kano waar we opgingen en een kokosnoot kregen om hieruit te drinken :-o. Ondertussen maakten we een prachtige tocht in een steegje van de Mekong Rivier! Hierna zijn we met onze eerste weer naar het land bracht na circa 3,5 uren. Pfoe, je had hier bij moeten zijn, want dit is moeilijk in woorden uit te brengen, maar wat was het een geniale dag! Een van de beste uitstapjes! Op elke hoek werden we verrast met iets wat we niet verwacht hadden. Ook hebben we nul toeristen gezien!
Eenmaal op het land, hebben we een plekje gezocht om te overnachten. Na dit gevonden te hebben, een rondje gelopen om uit te komen bij de bioscoop. Ja wtf, echt! We hoefden elkaar alleen maar aan te kijken om een kaartje te kopen voor de film 'Fifty Shades Darker', haha. Omdat het nog even duurde dat hij begon, zijn we nog wat rond gaan lopen en gaan avondeten. Hierna deze leuke film bekeken en met een meer dan super dag achter ons rug, gaan slapen!
Vrijdagochtend hebben we na een zoektocht naar een ontbijt, de bus terug genomen naar Ho Chi Minh City om gelijk bij aankomst de lokale bus te pakken naar de Cu Chi Tunnels. Hier zijn we na totaal ongeveer 4 uur aangekomen. Het was even zoeken naar de ingang van de Cu Chi Tunnels, maar toen we er eenmaal waren, werd er van ons verwacht eerst een video te kijken om vervolgens een tour te krijgen die ons het een en ander vertelde en ons door de tunnels leidden. Deze werden in de Vietnamoorlog gegraven en gebruikt door verschillende militaire champagnes. Een deel is vergroot voor de bezoekers, wat je niet kon voorstellen, want ik kon mezelf zo moeilijk hierdoor heen bewegen en het was me toch een potje warm... Een sport op zich, wanneer het niet eens in de buurt kwam van het echte leven in die tunnels... Al met al, zeker indrukwekkend om dit met eigen ogen te kunnen zien en ervaren!
Na ongeveer een uurtje, zijn we weer met de lokale bussen naar Ho Chi Minh City gegaan om onze backpacks op te halen bij het hostel. Deze hebben we gebracht naar de opstapplek van de bus en zijn een hapje gaan eten. Hierna stond ons een busrit van circa 5 uur te wachten om om 01:00 uur in de nacht aan te komen bij de volgende bestemming, genaamd Mui Ne. Hier moesten we nog een stukje lopen om ons bed in te kunnen stappen.
Zaterdag 18 februari heb ik na het opstaan, eerst gelijk een extra nachtje bij hetzelfde hostel geregeld. Dit kreeg ik voor me kaar. Ik moest alleen door een bijna een volboeking, switchen van kamer. No problemo. Alleen betalen kon ik nog niet, omdat ik problemen had met pinnen. Ik ben toen gelijk nogmaals veel banken uit gaan testen, maar helaas zonder resultaat. Totdat ik mijn creditcard gebruikte. Tada! Hierna al mijn schulden afbetaald, de bus voor de volgende bestemming en een tour geregeld om vervolgens ontbijt te eten en de rest van de middag bij het zwembad van het hostel te zonnen. Heerlijk! Vervolgens zijn we rond 16:00 uur samen naar het strand gelopen om een kijkje te nemen. Dit viel wat tegen, waardoor we onze spullen hebben teruggelegd en een half uurtje zijn gaan hardlopen. Dit afgesloten met een douche, een diner en als toetje een ijsje (Caramel zeezout, it was!).
Zondag ging de wekker om 3:30 uur. Haha ja, het houd niet op met weinig slapen :-o Dit keer stond een toer met de zonsopgang op de planning wat plaats vond op de witte duinen. Helaas vond dit plaats na een stevige wandeling om op te duin te komen, met een bombardement aan Chinezen maar die heb ik lekker genegeerd. Een aantal wolken hielden helaas een hele mooie zonsopgang tegen. Maar het kon zeker slechter! Na wat foto's, hebben we onze weg vervolgd naar de rode zandduinen, een vissersdorpje en een fairy stream waterfall. Allemaal mooi om te zien, ongeacht de massa aan mensen (vanwege weekend denk ik?). Hierna als een speer bij terugkomst een ontbijt gegeten met een ander Nederlands meisje, wat o.a. bestond uit sinds een lange tijd een broodje met granen :-)! Daarna hebben we de tassen ingepakt en gewacht op de bus die om 12:00 uur vertrok. Dit busje werd als een gek volgepropt, letterlijk elk leeg stukje was bezet... Deze rit van 5 uur was niet echt prettig, want de airco werd nauwelijks aangezet en de weg was om te huilen, wat betekende dat we vaak om hoog schoten door elk gat in de weg. We waren dan ook blij toen we arriveerden en zijn gelijk naar het hostel gaan lopen. Hier hebben we gedoucht en kregen we een avondmaal met alle hostelgangers (in dit geval totaal circa 12 mensen) aangeboden. Erg leuke mensen waarmee we wat kaart spelletjes hebben gedaan om vervolgens met iedereen naar een bizarre, doolhof bar te gaan waar we na te verdwalen, verder zijn gegaan met spellen spelen, haha.
Maandag 20 februari stond na een heerlijke nacht in een te comfortabele bed, een ontbijtje beneden te wachten. Deborah en ik zijn daarna een scooter gaan huren om naar een berg te gaan van 2167 meter hoog! Hier stond een pittige hike te wachten van uiteindelijk 1,5 uur... Eenmaal dat ik op de top stond, trok het aardig snel dicht en voelde ik druppels opkomen :-( Ik ben als een gek naar beneden gaan lopen richting Deborah, want die had de top nog niet bereikt. Onderweg hoorde ik van mensen, dat zij moesten doorgeven, dat ze al was omgedraaid. Door de gladheid, moest ik langzamer dan ik wilde naar beneden lopen... En het begon inmiddels harder en harder te regenen... Tuurlijk, had ik als een slimme kip de regenjas in de scooter laten liggen. Daar liep ik dan met camera(tas), mobiel en mijn geld in een heuptasje als een Quasimodo naar beneden om hopelijk de schade te beperken. Op een gegeven moment was de hele weg bedekt met zoveel water, dat ik besloten heb om te rennen. Na een lange tijd (geen idee hoelang meer, want mijn lichaam stond op overlevingsstand), kon ik schuilen bij een huisje waar Deborah al tien minuten stond. Ik heb als een gek alles bekeken en te drogen gelegd. Het zag eruit dat er geen schade was, maar dit wilde ik nog niet uitsluiten. Onder het huisje stonden ook twee lokale mensen die een vuurtje hebben gemaakt om wat op te warmen. Helaas werkte dit voor een korte duur, waardoor ik het echt koud kreeg. Alles was namelijk zeiknat! Ik heb gevraagd of ik mocht bellen met de mobiels van de lokale mensen, maar helaas deed het nummer het niet van het hostel. Even later kwam een lokale meneer met een scooter die ons super lief naar beneden heeft gebracht. Hierna zijn we met onze scooter teruggereden naar het hostel, waar we meteen handdoeken en thee kregen aangeboden. Super lief! Vervolgens een warme douche genomen en in bed gekropen! Hier enkel alleen nog uitgekomen om weer avond te eten met z'n allen en de scooter terug te brengen. Heerlijk een avondje in bed!
Dinsdagochtend heb ik na een maand samen reizen, afscheid genomen van Deborah. De tijd gaat zo snel, dat we het niet eens door hadden, dat we al zolang samen waren! Wetende dat we elkaar vast nog wel onderweg zouden tegenkomen en anders in het vliegtuig naar Bangkok, hebben we elkaar veel plezier gewenst! Zij besloot namelijk om die ochtend al te vertrekken naar de volgende bestemming. Ik bleef nog een dag en nachtje. Ik ben na het ontbijt opgehaald om een canyoning tour te doen. Dit hield in: abseilen naast of in een waterval, ziplinen, van rotsen afspringen et cetera. Soms wat eng, maar het gaf een zekere adrenaline kick van hier tot Tokyo, hihi. Ook was het gaaf dat ons groepje uit enkel drie mensen bestonden: een Canadese koppel en ik. Na drie uurtjes ongeveer, sloten we de toer af met een lokale lunch en ben ik bij het hostel afgezet. Hier heb ik een douche genomen en ben ik aan de wandel gegaan. Spontaan koos ik ervoor om nogmaals een scooter te huren, want het weer zag er goed uit. Dit geregeld, benzine getankt en 15 kilometer verder, voelde ik druppels... Are you kidding me? Het trok ook ineens in een paar seconde helemaal grijs... En ja hoor, ineens ging het stortregenen. Ik ben meteen omgedraaid en teruggereden. Gelukkig had ik dit keer wel een regenjas, al hielp het niet voor 100%, want er zat een klein gaatje in. Ik heb de scooter teruggebracht, ben naar het hostel gaan lopen en heb in mijn bed gelegen tot het avondeten. Tijdens het avondeten heb ik drie leuke meiden ontmoet, 2 Engelsen en 1 van Canada. Met hen heb ik gekaart om vervolgens naar de bar te gaan en hier onze avond doorgebracht!
Woensdagochtend werd ik na het ontbijt opgehaald door een easyrider. Dit is een lokaal persoon die mensen achterop hun motor neemt en die onderweg vaak stopt om dingen te laten zien/ te vertellen. Van 8:30 tot circa 17:00 uur heb ik mij ontzettend vermaakt! Mijn easyrider nam mij o.a. mee naar een museum, een pagoda, aardbeienplantage en rijstvelden etc. De route van Dalat naar Nha Trang was daarnaast ook enorm mooi! Onbeschrijfelijk groen en velen bergen! Echt prachtig! Samen hebben we lunch gegeten, over elkaars levens gepraat en gelachen. Het was het geld meer dan waard! Rond 17:00 uur heeft hij mij afgezet bij de busstation waar ik een uur later de nachtbus naar Hoi An nam. Na vijf minuten was de Canadese ook aangekomen waar ik de wachttijd mee heb doorgebracht. In de bus heb ik mijn blog gemaakt en daarna geprobeerd om te slapen. Nou, ik zou je zeggen: ik heb inmiddels ergere nachten gehad, haha. Rond half 6 kwamen we aan en zit ik nu te wachten op mijn ontbijt om daarna Hoi An te gaan verkennen. Ik ben weer excited! :-)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
